Od Naomi CD. Igora

Popatrzyłam się na chło­paka. Kimkolwiek był, musiał być tu nowy, bo pierwszy raz go widziałam. I powiedziała, że nie miał zielonego pojęcia o koniach, a przy­naj­mniej tak wyglą­dał.

– To Twój koń? – zapy­ta­łam ze zdzi­wie­niem.

– Tak jakby… – burk­nął. Iza­be­lo­wata klacz popa­trzyła na mnie swo­imi peł­nymi mądro­ści oczami.

– Co masz zamiar z nią robić?

Tak naprawdę mia­łam wielka chęć wsko­cze­nia na jego klacz i poga­lo­po­wa­nia w teren. Jed­nak widząc nie­zde­cy­do­wane oczychłopakaa i sierść kla­czy całą zakle­joną od brudu powiedziałam:

– Wyczyść ją!

– Świet­nie, tylko jak mam to zrobić? – powie­dział roz­draż­nio­nym gło­sem. Podeszłam do pojem­nika na szczotki i poda­łam mu jedną.

– Masz, wyczyść jej sierść – mruk­nę­łam. Chło­pak zaczął delikat­nymi ruchami czy­ścić konia. I wtedy dosta­łam histe­rycz­nego ataku śmie­chu.

– Co Ci się stało? – popa­trzył na mnie jak na wariata, ale wyrwa­łam mu szczotkę z ręki i poka­za­łam, jak się to robi.

– Tro­chę moc­niej. Tak w ogóle to jestem Naomi.

– Igor – na jego twa­rzy przez chwilę poja­wił się uśmiech. Musiałam powiedzieć, że całkiem dobrze radził sobie jak na pierw­sze czysz­cze­nie. A co do kla­czy, nosiła wdzięczne imię Viva la vida, co wyni­kało z tabliczki na jej bok­sie. Kiedy Vivi lśniła czy­sto­ścią, pode­szłam do sio­dlarni i przy­niosłamsio­dło.

– Skąd masz tą klacz? Nikt nie sprze­dałby jej komuś, kto w spra­wach koni jest zie­lony – zapy­ta­łam, po czym popra­wi­łam cza­prak na grzbie­cie konia.

– Nie kupi­łem jej, nie chcę się nią zaj­mo­wać. To zresztą nie mój rumak – bąk­nął nie­chęt­nie Igor.

– To po co robisz? Nie Twój koń, nie twój obo­wią­zek. Jeśli jesz­cze nie chcesz opie­ko­wać się tą kla­czą…

– To koń mojej kocha­nej sio­struni, wyje­chała na stu­dia. Oczy­wi­ście go nie sprzeda, bo jesz­cze nie będzie miała czym jeździć. No i oczy­wi­ście to właśnie ja muszę się nim opie­ko­wać, jak­bym był ide­al­nym wybo­rem, czło­wie­kiem, który choć tro­chę zna się na jeździec­twie. Teraz, zamiast robić coś przy­jem­niej­szego, muszę stać tu i czy­ścić jakąś klacz.

– Keep calm, Igor! Jestem pewna, że nie długo ją polu­bisz – właśnie pod­cia­gnę­łam popręg u Vivy, pokle­pa­łam ją po boku i była gotowa, żeby wyjść na jazdę – Może poje­dziesz ze mną na przejażdżkę?

– Ja? Ja nawet na konia ledwo wsiądę, jak mam poje­chać na niej gdzie­kol­wiek? Poza tym to nie moja klacz, nie mam zamiaru jeździć, póki nie muszę – wybuch­nął Igor.

– Pójdę po swo­jego wierz­chowca – rzu­ci­łam szybko i nie wzra­ca­jąc uwagi na jego odpo­wiedź poszłam po Ozzy­ego. Na szczę­ście byłam jasno­wi­dzem i zdą­ży­łam go wcze­śniej wyczy­ścić. Po chwili wró­ci­łam do chło­paka, trzy­ma­jąc kucyka za kan­tar.

– Ten konik to twój wierz­cho­wiec? Spo­dzie­wa­łem się cze­goś lep­szego – pal­nął zlo­śli­wie, ale poża­ło­wał.

– Tak? Ta Twoja nędzna klacz nie nadaje się nawet do szkółki! Szcze­rze Ci wspó­czuję, że musisz się nią zaj­mo­wać… – odcięłam się - możesz obrażać wszyst­kich i wszystko bez zarzu­tów, z wyjąt­kiem mnie i mojego konia.

– Ok, ok… to miał być żart.

– Jedziesz, czy nie? – skoń­czy­łam temat. Zresztą nie mia­łam zamiaru dłu­żej cze­kać.

– Masz zamiar poje­chać nie zakła­da­jąc sio­dła i ogło­wia?

– Jadę na cor­deo, jeśli nie widzisz. To mi w zupełno­ści wystar­czy.

– Jasne. Powiesz mi przy­naj­mniej, jak się kieruje koniem?

– Prawo – cią­gniesz prawą wodzę, lewo- lewą wodzę. Ruszasz przy­ci­ska­jąc łydki do boków konia, zatrzy­mu­jesz cią­gnąc obiema wodzami. Pro­ste, prawda?

Po chwili już w siodle zagłę­bia­li­śmy się w las. My, to zna­czy ja, Ozzy, Viva i Igor. Co do tego ostat­niego to jak na pierw­szą jazdę zna­ko­mi­cie sobie radził. Oczy­wi­ście jechali­śmy tylko stę­pem. Minęło już dobre pół godziny, zaczęło mi się naprawdę nudzić, choć cza­sami pró­bo­wa­łam przejść do kłusa. To uśpiło moją czuj­ność. Nagle nie­spo­dzie­wa­nie poja­wiła się siatka, któ­rej konie na pewno nie pla­no­wały. Mój kucyk zacwa­ło­wał w las, a ja ledwo utrzy­ma­łam się na jego grzbie­cie. I wła­ści­wie obeszło by się bez wpadki, gdyby nie to, że Ozzy na moje nieszczęście pędził cwa­łem właśnie na wielki wykrot. Nie zatrzy­mał się jed­nak przed prze­szkodą. Przez chwile mogłam sobie wyobra­zić, że mój kucyk rze­czy­wi­ście ma skrzydła, ale nie przed tym, co za chwilę nastąpi. Na kolejne nie­szczę­ście za wykro­tem było błoto, które pod­czas lądo­wa­nia pry­snęło mi pro­sto w oczy. To dla mojego zmy­słu rów­no­wagi było już za dużo. Znowu usły­sza­łam „Plask” i poczu­łam, że wła­śnie wpa­dłam w coś lepkiego.

Nie stra­ci­łam przy­tom­no­ści, bo podłoże świet­nie zamor­ty­zo­wało mój upa­dek, ale z to byłam cala uwa­lona w bło­cie.

„O czym Ty myślisz, prze­cież Ozzy mógł się poślizgnąć i zła­mać sobie nogę!” – krzyk­nę­łam w myślach. Otwo­rzy­łam oczy i zoba­czy­łam Ozzyego sto­ją­cego przy mnie, bez więk­szych ura­zów. Szep­nę­łam do konika:

– Ozzi, żyjesz?

<Igor? To już lepsze niż nic ;)>